Ikasturte honetako lehen lauhilekoa amaitzear dagoela, BIRTLHko 60 ikasle inguruk Lantokiko Prestakuntza modulua amaituko dute, eta beste batzuk laster hasiko dira. Modulu honetan, ikasleek beren lanbideari dagozkion jarduerak egiten dituzte benetako lan-egoera batean, eta ikastetxean lortutako lanbide-gaitasuna osatzen dute. Azken urtean, COVID-19a zailtasun gehigarri bat izan da, lanbide-sektore guztiei eragin baitie, ostalaritzari, osasunari, industriari edo zerbitzuen sektoreari. Azken sektore horretan jardungo dute Mendekotasun egoeran dauden Pertsonen Arreta zikloko ikasleek, adineko pertsonei eta/edo desgaitasunen bat dutenei eta mendetasun-egoeran daudenei arreta ematen, hainbat erakundetan eta/edo tutoretzapeko pisuetan.
Gundula Vogelen argazkia
Ainhoa Unzueta Baeza (Gernika, 1992) ziklo honetako ikaslea da, eta Torrezuri Gernika adineko pertsonentzako egoitzan amaitu berri ditu praktikak. Harengana jo dugu, bere esperientziaren berri eman diezagun:
Praktikak egiten aritu zaren bitartean, COVID-19k markatutako salbuespenezko egoera bat bizitzea egokitu zaizu, eta zalantzarik gabe, eragin eta arrisku handiagoa izan du zure sektorean. Nola bizi izan duzu egoera hau? Nola baloratuko zenuke esperientzia?
Praktikak egoera berezi batean egin ditut, bai. Hirugarren adineko pertsonak, berez, kolektibo ahul batekoak dira; orain, are gehiago, gehien babestu behar ditugunak. Ez dut ukatuko, hasieran, talde horrekin zainketen arloan esperientziarik ez nuenez, oso zalantzati sentitu nintzela zentroan izango nuen zereginari buruz, praktikak orain egin behar ote nituen edo ekaitza baretu arte itxaron behar ote nuen pentsatuz. Errespetu eta arreta hori eguneroko ogia izan da, eta orain merezi izan duela esan dezaket.
Seguru sentitu zara norbera babesteko ekipamenduen erabilerari eta birusaren aurrean hartu behar izan diren prebentzio- eta babes-neurriei dagokienez?
Seguru sentitu naiz; izan ere, hasierako briefingean adinekoen egoitzako zuzendariak bai barruan eta bai kanpoan babes-neurriak errespetatzearen garrantziaz ohartarazi zigun, ez du balio lanpostuan babesteak, baldin eta gero, kalean, ezarritako prebentzio-arauetatik kanpoko dinamika bati jarraitzen badiogu.
Erakundearen aldetik, protokoloen betetze-mailaren jarraipena eta kontrola oso zorrotza izan da, agian horregatik ez da egon inolako gorabeherarik deitoratzeko, eta ez da kasualitate hutsa, kausalitatea baizik.
Maila emozionalean, zer eragin izaten ari da egoera hau erabiltzaileengan, haien familiengan eta langileengan?
Ez da erraza izan egoiliarrak senitartekoen zain ikustea, itxaronaldi luzea… Nola azaltzen diozu dementzia-zantzuak dituen pertsona bati, edo kanpoko mundua ikusten ez duen eta/edo albistegiak jarraitzeko gai ez direnei alarma-egoera ezarri dela, birus batek milioika heriotza eragin dituela eta mundua geratu egin dela? Eta horregatik ezin direla senitartekoek bisitan etorri, bere bizitza ere arriskuan dagoelako? Erokeria da.
Bihotza apurtzen zaizu leihotik ate nagusira begira ikusten dituzunean, edo telefonoak noiz joko zain daudela jakinda, beraien buruan duten dei horren zain. Gauza jakina da gogo-aldarteak eragin handia duela zahartzaroari lotutako gaixotasunen eta nahasmenduen bilakaeran, eta hori guztia bertako langileek ere ikusten dutela uste dut.
Zein izan da bizi izan duzun esperientziarik txarrena? Eta onena?
Esperientziarik txarrena egoiliarrak joaten ikustea izan da. Nik zortea izan dut oraindik ez dudalako heriotzatik hurbil dagoen esperientziarik bizi izan, asko dut ikasteko doluari buruz. Oso gogorra egin zait pertsona bat oheratzea eta biharamunean egun onak ezin ematea.
Esperientziarik onena bertako diziplina anitzeko lantaldearen erresilientzia-gaitasunari buruz ikasteko aukera izatea izan da.
Zer espero duzu etorkizunean?
Ikasten jarraitzea, eta pertsona guztientzako zaintza duina eta eskubideak defendatzen jarraitzea, guztiontzako gizarte hobe baten alde lan egitea.
Eskerrik asko elkarrizketa hunkigarri honengatik, Ainhoa. Etorkizunak erronka handi horiek ekar diezazkizula.